Ik zal het maar toegeven: ik zoek graag naar momenten van verlangen, hoop en troost, naar een scheut melancholie, een vleug donkere romantiek. Een eenzame blik in de verte, een koppel dat mekaar niets te zeggen heeft, een trein die vertrekt, maar ook een aankomst op een vreemd station, een ontmoeting die de toekomst kan veranderen… Het zijn scènes waarvoor ik een zekere radar heb.
Vermoedelijk heeft het aardse bestaan veroorzaakt dat ik mezelf kan identificeren met zulke onderwerpen. Altijd gaan we ergens naartoe. Proberen we een rol te spelen in een circus vol vervreemding. En meestal bepaalt stom toeval of dat lukt, ook al maken zelfhulpgoeroes ons graag iets anders wijs.
Datgene wat we leven noemen is infeite constant verlangen, naar meer, beter of moois. Niet zelden blijft het daarbij. En ook als het verlangen wordt vervuld, weten we dat ergens in de schaduw een ellendige ploert staat die mislukking heet en op een slachtoffer wacht. Dat houdt niemand tegen. Want wie de keerzijde kent, verlangt nog harder.
Straatfotografie: het lukt niet altijd
Straatfotografie gaat bij mij niet over le moment décisif, of over camera-instellingen, candid shots en prime lenses. Het is vooral een poging om zulke gevoelens te zoeken in anderen, in onze omgeving, en om die in beeld te brengen. Dat lukt niet altijd. Eerlijk gezegd, meestal lukt het gewoon niet. Maar soms schiet je een plaat die heel even verlichting biedt, je eraan herinnert dat fotograferen niet geheel zinloos is, kortom, een foto die ertoe doet.
De ene keer gebeurt het in een oogwenk, omdat je het gevoel meteen herkent, de andere keer komt zo’n foto met enige voorbereiding tot stand. Je doorziet het potentieel van de omgeving en de omstandigheden, bouwt het toneel op en wacht totdat een mens voor de afronding zorgt. Dat kan tegenvallen. Soms komt er niemand. Of er passeert iemand die je liever niet in beeld hebt.
Deze foto nam ik in een park op tien minuutjes stappen van mijn huis. Alles klopte voor een keer. De zonsondergang, de lichtinval, en een koppel van middelbare leeftijd dat elegant gekleed halt hield voor een intense kus en daarna in het blikveld van de lens wandelde. Ze maakten de foto beter dan ik vooraf had gedacht.
Waar gaan ze heen, die twee? Hebben ze mekaar juist gevonden? Is hun relatie verboden en zit er iemand thuis, met andere, hoge verwachtingen? Blijven ze de rest van hun jaren op deze planeet samen? En zullen ze nog vaak naar deze plaats terugkeren, verlangend naar elkaar, naar weer zo’n intense kus? Het is ze gegund.