Er is een drukke kruising vlakbij mijn huis. Daar vindt de liefhebber van tegenlicht het paradijs. Althans, als de zon schijnt, wat hier geen vanzelfsprekendheid is. De vorige week was er tegenlicht, een stuk of vijf ochtenden achter elkaar. Voor het eerst sinds een maand of vier, schat ik. U leest het goed. Mocht u niet in Vlaanderen vertoeven maar in meer zonovergoten streken: u mist niks.
Het was in elk geval take it or leave it, vorige week. Ook al sprak de weerman van strenge vorst en andere woorden waar de Belg de bibbers van krijgt, ik moest naar buiten. Om acht uur naar de kruising, de dichtstbijzijnde plaats voor de tegenlichtfotograaf. Volop schaduw en meer highlights dan je fotosoftware aan kan.
Een foto maken op deze kruising is desondanks niet eenvoudig. Zeker niet ‘s morgens. De chaos heerst er dan. Heel veel auto’s, van wie er steevast diverse door het rood scheuren, en ook talloze fietsers voor wie spookrijden dagelijkse routine is. Tussendoor een tram, een bus, een voetganger en een hond die niet weet dat zijn baasje levensmoe is. De lucht inademen doe je beter niet. Belgen zijn verliefd op gore dieselwagens en ik vermoed dat kettingroken gezonder is dan aan deze kruising wonen. En het stedelijke decor, de gebruikelijke Vlaamse ruimtelijke wanorde, is ook niet veel soeps.
Hier een detail isoleren voor een glorieuze art print is dus geen sinecure. Maar het tegenlicht in al dat fijne stof is er om in je armen te sluiten.
*** Lees verder onder de foto ***
Ik ben hier al vaak geweest en wacht er nog steeds op een foto waarmee ik echt tevreden kan zijn. Ook met de platen van vorige week, gemaakt in omstandigheden die bewezen dat weermannen soms gelijk hebben, ben ik niet honderd procent gelukkig.
Het is eigen aan straatfotografie. Was het Martin Parr die zei dat 99.9 procent van de foto’s die je op straat neemt mislukkingen zijn? Nu, ik schaam me er niet voor. Ik ben geen Martin Parr, kan nog niet in de schaduw van zijn grote teen staan, zelfs niet bij tegenlicht onder een laagstaande zon. En omdat deze website mede bedoeld is om voor mezelf mijn zoektocht naar mooie foto’s in beeld te brengen, in de hoop anderen daarmee te inspireren, zet ik dus twee van die mislukkingen bij dit stukje. Misschien zijn het maar halve mislukkingen. Wie zal het zeggen?
Er had een foto bij gekund. Toen ik de straat overstak viel me een man op die een eindje verder stond te telefoneren. Groot, gekleed in zwart leer, lichtgrijs haar. Zijn gezicht kon ik eerst niet herkennen, maar het was een karakterkop. Dat zag ik zelfs op tien meter afstand. Die wil ik op de foto, dacht ik. Zeker bij tegenlicht kan dit een perfecte plaat worden: de eerste op deze kruising! Maar toen ik dichterbij kwam, richtte ik mijn camera de andere kant op. Ik herkende hem. Het bleek een van de bekendste acteurs van België te zijn. Had hij gezien dat ik hem fotografeerde, dan zou hij me voor een paparazzo houden. In discussie gaan met iemand die op tv geregeld een moord pleegt leek me geen goed idee. Ik kreeg al de indruk dat hij mij bij de kruising in het oog hield toen ik fietsers fotografeerde.
Zo gaat dat met straatfotografie. Het is een aaneenschakeling van mislukkingen en gemiste kansen, en vooral wachten op die ene voltreffer die je een seconde zaligheid schenkt. Het leven zelf.