Een straatfotograaf is een regisseur die geen controle heeft over zijn acteurs. Je bouwt het toneel op en de rest laat je over aan improvisatietheater.
Die gedachte schiet vaker door mijn hoofd. En soms zie je pas achteraf of je toneelstuk alle moeite waard was. Het overkwam me bij deze foto. Ze werd genomen in Berchem. Het was een grauwe, miezerige dag, zoals zo veel Belgische dagen. De lichtinval in de tunnel had iets speciaals en het natuurlijk licht reikte niet ver. Het kunstlicht zorgde op één enkele plaats voor een mooie schaduwwerking. Ik hoopte precies daar een wandelaar of fietser te krijgen.
Ik zocht een geschikte hoek en richtte me op de hekken. Het toneel was klaar, de acteurs konden komen. Maar de fietsers waren te snel (of ik te langzaam) of reden in groep, wat geen mooie plaat opleverde. Voetgangers lieten op zich wachten. Totdat er een jongeman verscheen. Die leek echter niet te houden van het blikveld van mijn camera en week terstond af toen hij mij gewaar werd. Ik drukte af, maar meende dat de foto mislukt was, omdat de man niet de gewenste richting in was gegaan.
Thuis bekeek ik de oogst op de computer. Warempel, het was verreweg de beste foto van de serie. Juist omdat hij zich wegdraaide werd de schaduw krachtiger en kreeg het beeld iets onheilspellends. Van een anonieme wandelaar werd hij een man die ergens op wachtte. En als je in een schaarsverlichte tunnel afspreekt, heb je meestal weinig goeds in de zin. Mijn improvisatietheater bleek een thriller te zijn.