De Minimensjes: zo heette een stripreeks die ik in mijn kindertijd weleens las. Ze ging over mensen die door toedoen van een geheimzinnige meteoriet waren verkleind. De lengte van de gemiddelde minimens staat me niet meer zo bij. Zoals het ook een raadsel is waar mijn – intussen overleden – ouders de verzamelalbums van Robbedoes lieten, waar de strips in stonden. Maar ik schat dat deze foto een redelijk gelijkende minimens uitbeeldt.
Het is niet alleen een vage jeugdherinnering waarom ik van deze foto hou. Ik ben ook tevreden over de compositie. Daarin werk ik met lagen die samen een bevreemdend effect geven. Er zit nog een raar element in waar mensen, mini én maxi, snel overheen zien: de bagagedrager en het zadel van de fiets vormen geen loodrechte hoek, zoals de bedoeling is, omdat het frame van de fiets doormidden is.
Ik maakte deze foto in Antwerpen, bij de Nationale Bank. De zon viel op de gevel van het bankgebouw en er wandelden geregeld mensen langs die zo heel even in de zon baadden. Een buitenkansje, want het was januari en dan mag je in België blij zijn met elke centimeter zonlicht. Vanaf het perron van een tramhalte had ik goed zicht op de gevel. Daar vond ik de fiets, waarna de uiteindelijke compositie vorm kreeg in mijn hoofd.
Snel de camera ingesteld en vanaf dan was het slechts wachten. Ik heb een stuk of vijf foto’s geschoten, van verschillende voorbijgangers, en deze eenzame wandelaar leverde de beste op. Eenzaam is vaak goed in straatfotografie. Bij mij toch. Al is eenzaam relatief: via de bewakingscamera’s aan de rechterkant op de foto keek de politie mee.
Linksogige straatfotografie
De foto was ook in een ander opzicht belangrijk voor me. Het was de laatste die ik maakte voor een onvrijwillige pauze. Een dag later werd ik geveld door een vervelende ziekte die veroorzaakte dat ik mijn ogen niet meer normaal kon gebruiken en ruim een maand geen foto’s nam: voor een straatfotograaf ondraaglijk lang. Hoewel nog niet genezen ben ik na een week of vier toch weer op pad gegaan, al moest ik toen noodgedwongen met links door de zoeker kijken in plaats van met rechts. Dat was eventjes raar, maar het wende snel. Intussen ben ik weer de oude en zijn beide ogen in orde, maar ik kijk nog steeds met links door de zoeker. Rechtshandig, linksogig: in straatfotografie kan alles.