Het was een mooie dag in Brussel. ‘s Ochtends uit de trein gestapt op Brussel-Zuid, sjokte ik al scherpstellend en klikkend via ongeplande, onvermoede en nimmer vervelende omwegen naar Brussel-Noord. Tussendoor even gepauzeerd voor een snelle, maar niet verkeerde lasagne en een stevige shot koffie, daarna nog een afsluitende wandel en terug de trein in. En toen maakte ik bovenstaande foto. In Mechelen.
Ik geef toe, ze zijn niet voor iedereen: zulke lichtjes abstracte straatfoto’s. Maar in straatfotografie moet je je niets aantrekken van de gemiddelde smaak. Zolang je niet in opdracht werkt, maak je de foto’s primair voor jezelf. Dus mag je experimenteren. Moeilijk doen. Fouten maken. Regels zijn er, zoals bekend, om doorbroken te worden, en tradities om op tijd en stond aan de laars te lappen. Op die manier kan je ruimte maken voor onverwachte schoonheid, én voor hemeltergende rommel – de talrijke foto’s uit die laatste categorie probeer ik wel buiten mijn website te houden.
De romantiek van het reizen
De foto hierboven maakte ik vanuit de trein, op het moment dat deze zachtjes vertrok vanuit het station Mechelen. Treinen hebben een romantiek die elk ander vervoermiddel ontbeert. En mensen die van fotografie en beeldende kunst houden, schijnen vaker dan gemiddeld over een romantische inborst te beschikken. Geen toeval dus dat treinen, stations en reizen vaak figureren in straatfotografie.
Het heeft allicht met beweging en verwachting te maken, en de hoop iets moois te vinden. Als je in een rijdende trein zit, zie je dat allemaal aan je voorbijtrekken. In die zin sluit deze foto wél aan bij een traditie.
Tijdloze klok
Wat ik zelf mag aan het tafereel op de foto, naast het vele zachte blauw, is dat de sfeer iets heeft dat tijdloos is. Vijftig jaar geleden had je dezelfde foto kunnen maken, of iets wat er sterk op lijkt. En dat ondanks de duidelijk zichtbare klok, toch het apparaat bij uitstek om iedere vorm van tijdloosheid te negeren.
Dat idee wordt versterkt door de twee personen. Achteloos weggestopt aan de linkerkant van het beeld, zijn ze zo vaag dat je op hun uiterlijk en kleding geen jaartal kan plakken. Zijn het mannen of vrouwen, of man en vrouw? Toch lijkt hun aanwezigheid niet toevallig. Is er soms een relatie met de fotograaf?
Als die er niet was voordat ik afdrukte, dan is ze er nu wel.
weer zo inmiddels kenmerkend voor jou deze foto.
Stadsfoto doch met een vleug mystiek en de personen die er toevallig op lijken te staan.
Prachtig
“Hemeltergende rommel” 😀
Zoals Martin Parr zei, “Keep taking the rubbish”.