Ineens draaide ze zich om. Ik wist niet dat ik naar een vrouw stond te kijken. Wat doe je dan als straatfotograaf? Je waant je in een film van Hitchcock, maar denkt verder niet na. Je drukt af.
Beslagen ramen: sommige fotografen maken er een stijlelement van. Iemand als Joshua K. Jackson lijkt zowat te wonen in een wereld van condens. Het zal iets zeggen over zijn omgeving. Ramen beslaan als huizen slecht geventileerd worden, en warme lucht met koud glas in aanraking komt. Je komt het vaak tegen waar gebouwen van slechte kwaliteit zijn of bezuinigd wordt op verwarming.
Ik let er altijd op wanneer ik door het stadscentrum van Antwerpen dwaal. Maar dit is niet de stad van Joshua K. Jackson. Spijtig, want condens zorgt voor een prachtige, natuurlijke filter.
Condens bij de kapper
Laatst had ik geluk. Nog wel overdag. Ik passeerde een kapperszaak niet ver van de Groenplaats. Het is zo’n plek waar ik elke week voorbij kuier, en waar je via grote ramen elk detail in het modernistische interieur kunt waarnemen. Steeds helverlicht, schijnbaar goed verwarmd en niet het soort kapsalon waar ze voor een knipbeurt 10 euro rekenen.
Dit keer was alles anders. Op de ramen zat een dikke laag condens. En je zag niets dan schimmen. Tijd voor de jaarlijkse controle van de cv-installatie?
Nu, wat mij betreft kan een verwarming niet lang genoeg kapot zijn, als het zo’n visueel spektakel geeft. Ik kon klanten en kappers amper onderscheiden. Bij een van de ramen zag ik een grillige vorm die ik niet kon thuisbrengen. Was het een kapstok? Zo’n grote staande droogkap? Ik dacht niet aan een mens.
Mystery lady
Samen met de condensvorming op het glas en het diffuse licht op de achtergrond zou het een mooie, abstracte foto opleveren, meende ik en stelde scherp. Klaar om voor de zekerheid een tweede maal af te drukken, merkte ik hoe mijn onderwerp zich plots omdraaide. Opeens zag ik een vrouw met steil lang haar wier oogholtes – ogen zag ik niet – naar mij gericht waren. Het deed me even denken aan de sleutelscène uit Hitchcock’s Psycho. Maar dan in kleur.
Geen idee of ze mij kon zien, of wist dat ik haar fotografeerde, maar voor het zicht ben ik haar erkentelijk. Mystery lady, noemde iemand het resultaat op Instagram. Daar zit wat in. Ik hou van de sfeer die de foto uitstraalt. Je weet niet goed waarnaar je kijkt. Er zit een lichte dreiging in, iets geheimzinnigs en afstandelijks, maar ook iets nostalgisch en weemoedigs.
Het zijn zulke foto’s die straatfotografie zo interessant maken. Je begint eraan omdat je weet en voelt dat er iets goeds in zit. En dan is er het toeval dat de foto een extra dimensie geeft. Met dank aan het beslagen glas.
Toen ik de kapperszaak de dag erop passeerde, was er geen condens meer te zien.