Ze blijven me verbazen: al die fotografen die Antwerpen Centraal Station op de plaat vastleggen. Niet vanwege de foto’s, of omdát ze die maken. Maar om wat ze missen. Antwerpen Centraal, “het mooiste treinstation ter wereld”, heeft meer te bieden dan het oude gebouw met zijn monumentale hal en trappen. Vooral voor straatfotografen. Je kunt er zelfs workshops straatfotografie houden!
De tempel van Antwerpen
Ik was nog een kind. Met vader, moeder en broer gingen we een dagje naar Antwerpen. Het was, vanuit ons 100 kilometer verderop gelegen Nederlandse slaapstadje, een hele trip. Een dagje naar België. In de jaren zeventig betekende dat nog iets.
De volgepakte Renault 4 schuddebuikte over de Turnhoutsebaan de stad binnen. Het leek Parijs wel, dacht ik. Daar was ik eerder geweest. Kortom, Antwerpen voelde kei-buitenlands aan. Opeens lag er links een tempel. Een Vlaamse versie van de grote moskee van Istanboel? Dat moest het station zijn, oordeelden mijn ouders. De dag kon niet meer stuk.
Antwerpen Centraal in de regen
Vader zocht een plek om te parkeren. Moeder mopperde omdat het niet opschoot. Parkeren in Antwerpen: het was een hel en dat is het nog. Als ik me goed herinner lieten we de Renault achter in de parkeergarage aan de Van Schoonhovenstraat. We vergaapten ons aan de vissen in de naburige Chinese supermarkt. Binnen was het heet en vochtig, en het rook naar, welja, vis. We wandelden over het Astridplein, de De Keyserlei en de destijds niet autovrije Meir naar de Groenplaats. Precies zoals de meeste dagjesmensen in Antwerpen.
Het regende. In mijn herinnering regende het altijd wanneer ik als kind in Antwerpen kwam. En regen stond het station goed, vond ik.
Het dwaze is, die Vlaamse versie van de grote moskee van Istanboel gingen we nooit binnen. Toch niet, voor zover ik me herinner. Pas toen ik een aantal jaren later op eigen gelegenheid ‘t Stad bezocht, wandelde ik de beroemde hal binnen. Natuurlijk onder de indruk. Tenminste, dat zal wel, want ik ken niemand die zich niet verbaast over Antwerpen Centraal Station, of de Middenstatie zoals het ook genoemd wordt.
Fressen voor fotografen
Ik kwam er destijds zonder fototoestel. Jammer eigenlijk, want het Antwerpen van toen zag er anders uit, en ook het station ging mettertijd flink op de schop. Het werd een stuk groter en, wat mij betreft, nog imposanter. Vandaag de dag woon ik maar luttele kilometers van de Middenstatie vandaan en kom ik er graag, steevast met camera.
Treinstations zijn gefundenes Fressen voor fotografen, en dan vooral voor de straatschuimers onder hen. Straatfotografen zijn romantische zielen, pleeg ik te denken, en treinreizen is romantisch. Niet te vergelijken met vliegen. Ik ken geen enkel vliegveld met de allure van een gemiddeld treinstation. Vliegvelden zijn klinisch, afgeborsteld en onpersoonlijk. Een vochtig bushokje heeft meer romantiek dan een lounge op Zaventem of Schiphol.
En geen enkel station verslaat Antwerpen Centraal, waar het nieuwerwetse mooi contrasteert met de tierelantijnen van de oudbouw, elke trein vanzelf een beetje op de Trans Europa Express lijkt, en een afscheid meer betekent dan “nog een fijne dag”. Met Antwerpen Centraal als uitgangspunt ga ik korte workshops geven. Om de plaatsen te laten zien die ik tijdens mijn vele wandelingen heb ontdekt en vooral ook, om te laten zien hoe je ze kunt fotograferen.