De lucht is zo zuiver als op een autoloze zondag, de zon schijnt als nooit eerder dit jaar, de lente lacht je tegemoet. Ideaal weer voor straatfotografie. Maar… in plaats van lange zoektochten naar mooie momentopnames, maak ik (en jij hopelijk ook) wandelingen van woonkamer naar keuken naar badkamer naar slaapkamer. En dat intussen bijna twee weken. Straatfotografie in het corona-tijdperk: heeft het eh… toekomst?
De dagen dat ik onbekommerd met mijn camera door een drukke stad dwaalde, lijken al bijna iets uit een andere eeuw. Een tijd waarin we nog geïrriteerd, maar toch quasi zorgeloos tegen elkaar aanduwden in veel te volle trams. Er was altijd iemand die hoestte. Maar je had daar geen enge gedachten bij.
Wandelen mag, maar…
Akkoord, we mogen nog buiten komen in België. Het wordt zelfs van ministerswege aanbevolen om te bewegen. Hoewel ik, zoals veel fotografen, door de coronacrisis technisch werkloos ben, zijn fotowandelingen onder het mom van lichaamsbeweging niet uitgesloten. Sommige straatfotografen gaan dus toch op pad. Maar de resultaten die ik zie, inspireren niet om in hun voetspoor te treden. Zelfs niet als ik al het besmettingsrisico op me zou willen nemen – wat ik niet wil en anderen afraad.
Straatfotografie zoals we dat normaal beoefenen is nu zo goed als onmogelijk. Het centrum van Antwerpen bruist momenteel even hard als in coronavrije tijden op zondagmorgen zeven uur. Minder zelfs, want op een coronaloze zondagmorgen kom je tenminste nog wat verdwaalde drankorgels en opgefokte cokesnuivers tegen.
Straatfotografie vanachter het raam
Tenzij er dringend iets in de winkel gekocht moet worden, blijf ik thuis. Veiliger. Ik rommel wat met oude foto’s op de computer. En ik probeer eens op een afwijkende manier foto’s te maken. Straatfoto’s door de ramen van mijn appartement, wat abstracte plaatjes binnenshuis, en verder is er nog de kat, of een andere huisgenoot. En het kijkgat in de voordeur.
De 40- en 50mm-lenzen die ik normaal gebruik komen nu weinig tot inzet. De afstanden tot mijn onderwerp zijn te groot, en met de voeten zoomen gaat niet. Op een van mijn camera’s zit daarom een telelens. In straatfotografie zijn teleobjectieven ongebruikelijk. Je hoort ze mij normaal niet aanbevelen, maar als de coronacrisis ons iets leert, dan is het wel dat er geen zekerheden in het leven zijn.
Nood breekt wet. Want een nood is het wel. Als ik onder deze omstandigheden niet naar buiten mag én niet kan fotograferen, word ik zot. Nu hooguit maar half. Vraag het aan de kat: daar is nog mee te leven.
Veel niet, maar wel amusement
De telelens die ik heb, is geen technische hoogvlieger. Het is een goedkope zoomlens die destijds bij mijn Olympus-camera werd geleverd. Niet bijzonder lichtgevoelig, niet geweldig scherp, niet vliegensvlug. Dat is veel niet. Met de kleuren win je ook geen beauty contest. En de beperkte scherptediepte, eigen aan telelenzen, maakt het beeld plat.
Toch amuseer ik me ermee. Ik hou van imperfectie. Onvolmaaktheden hebben hun eigen schoonheid. En een technische limiet dwingt je anders te denken. Ik geloof in de kracht van de beperking. Zo maak ik dankbaar gebruik van het vuil op het raam om met de camera half-abstracte zoekplaatjes te schilderen, en zoek ik de mogelijkheden van de geometrie op. De software op de computer helpt een handje bij de kleurtoon.
Voyeur zoekt schoonheid
De beperkingen aan mijn uitzicht zijn een ander verhaal. Het kamerbrede balkon is al geen architectonisch meesterwerk. De metalen spijlen komen gauw in beeld. Hoewel dat tot dusver best goed gaat, houdt het een keer op. Ik sta al geregeld op een keukenstoel om over het balkon heen te fotograferen.
Het leven buitenshuis is nog zoiets. Mijn straat zinderde ook in het pre-corona-tijdperk niet direct van activiteit. Via de slaapkamer heb ik uitzicht op een bosje, waar joggers en mensen die de hond uitlaten voor beweging zorgen. Maar de afstand is zelfs voor deze telelens vaak te groot om er iets mee te doen.
Daar komt bij dat ik me nu, meer dan anders, een voyeur voel. Cameraatje vanachter het raam gericht op mensen in de straat, niet zelden je buren. Bij straatfotografie speel ik in de regel open kaart. Wie oplet, kan de camera zien en weten dat hij of zij in beeld komt. Nu vaak niet. Maar laat ik mezelf troosten met de gedachte dat fotografie en voyeurisme altijd en onder alle omstandigheden tegen elkaar aan schurken. Het gaat om de bedoelingen, en de gevolgen, en die zijn kwaad noch kwalijk. Toch niet bij mij.
Is het nog straatfotografie wat ik nu doe? Geen idee. Zit ik ermee? Hoegenaamd niet. Wat het coronavirus aanricht, is iets ernstiger dan zulke vragen. Het is nu vooral slimmer om me bij deze huis-, tuin- en keukenfotografie te houden. Kortom, gebruik gerust uw camera, maar blijf in uw kot.
Waardeer deze website!
Door de coronacrisis kan ik momenteel geen workshops, lezingen of presentaties verzorgen. Maar… de artikelen en tips op deze site zijn er nog én geheel gratis. Hopelijk geef ik je hiermee de nodige inspiratie. Als je jouw waardering wil laten zien, dan kan je een kleine bijdrage doen. Zo kan ik straatfotografie blijven promoten. Alvast bedankt!