Zonder flow geen straatfotograaf. Een dezer dagen maakte ik het weer mee. Ik ging om elf uur thuis weg, was om twaalf uur op mijn bestemming en kwam om zes uur terug.
Pas toen ik mijn voeten op tafel legde, merkte ik dat ik sinds acht uur ‘s morgens niets meer had gegeten of gedronken, en al die uren ononderbroken had gewandeld, op een enkel busritje van vijf minuten na. Ik dacht niet aan de rekeningen die ik nog moet betalen, niet aan het werk dat in mijn mailbox op me wachtte, niet aan honger, niet aan dorst, zelfs niet aan Donald Trump of de kernraketten van Noord-Korea.
Dat is de flow. Je wordt opgeslokt door wat je doet. Tijd en ruimte verliezen hun belang. Wat je lichaam zegt, gaat aan je voorbij. Zorgen worden faits divers. Je bent niets dan concentratie. Een en al focus, om dat lelijke modewoord eens te gebruiken.
Het woordje flow is misschien ook een beetje mode. In psychologische kringen gaat het begrip wel al enkele decennia mee. En ergens leef ik ervoor. En u ook, hoop ik. Muziek kan me in deze toestand brengen. Schrijven idem dito, vooral iets wat ik graag schrijf. U zult mij niet op een klok zien kijken tijdens het werken aan deze tekst. Een klok kan creativiteit stimuleren als er een deadline is, maar in de flow heb je er geen boodschap aan. Dan wordt alles oneindig. Je zou eeuwig in een flow kunnen blijven, als dat fysiek mogelijk was.
*** Lees verder onder de foto ***
Foto’s maken heeft me nooit verveeld, ook al vormt straatfotografie nog maar kort de hoofdmoot van wat ik in beeld breng. De eerste minuten als ik buiten ben is de flow nog in opbouw. Je moet je locatie bepalen, je camera in stelling brengen, wennen aan het weer, het licht zoeken. De eerste foto’s van de dag zijn meestal geen blijvertjes. Maar daarna valt alles op zijn plaats. Je kunt elke dag dezelfde straathoek bezoeken, er is steeds iets nieuws te fotograferen. Je weet ook: is er niks op deze straathoek, dan wel op de volgende. Soms kom je met niks bruikbaars thuis, soms met veel. Maar het is de reis en niet de bestemming die de meeste genoegdoening biedt.
Ik voel tijdens mijn straattochten geen vermoeidheid. Toch ben ik geen sporter en al evenmin de jongste. Dat ik veel beweeg, merk ik als ik tussendoor ga zitten. Mijn voeten lopen liever.
Wetenschappers identificeren niet minder dan vijf stofjes in de hersenen die voor de flow verantwoordelijk zijn en mede die vermoeidheid onderdrukken. Voor een deel zijn dat dezelfde stoffen die mensen een geluksgevoel geven. Ze hebben trouwens een verslavende werking, las ik. Fotojachten op straat brengen je terug in balans, om het eens wollig te zeggen. Straatfotografie is een beetje een drug. Te prettig om nee tegen te zeggen.