Waarom Antwerpen-Centraal nooit verveelt

Elke Belgische straatfotograaf is er al geweest: Antwerpen-Centraal. Ik ben er zelf een betere fotograaf geworden. En ook al kom ik er al jaren: als ik even vastzit en elders in de stad niets interessants heb gezien, vind ik altijd wel een beeld op het station.

Door het Amerikaanse Time Magazine bestempeld als een van de mooiste treinstations ter wereld, is dit een plek waar je steeds terugkeert. Zowat alles wat ik interessant vind aan straatfotografie kom ik er tegen, zonder dat ik er kilometers voor moet stappen en er weer of wind voor moet trotseren. Je kunt er de menselijke soort observeren, maar ook sfeerrijke beelden vastleggen waarin de mens slechts een bijrol speelt.

Zoveel volk

Treinstations zijn een smeltkroes van culturen. Antwerpen-Centraal is daarop geen uitzondering. En dan spreken we niet enkel over volk uit verschillende landen. Er zwerven daklozen en drugsdealers rond, arbeiders en kantoorpersoneel, rijke zakenlui en geestelijken, extravagant uitgedoste blikvangers en oude heren en madammen voor wie de ontwikkeling van de mode in 1950 ophield.

Je ziet er acteurs en tv-presentatoren op de trein stappen, en soms sta je oog in oog met een gevierd schrijver, zoals Ilja Leonard Pfeijffer (rechts).

Reizigers zijn nooit lang op stations, maar gedragen zich anders dan het gehaaste volk op straat dat zich enkel van locatie A naar locatie B begeeft. Ze moeten wachten en doen het dus kalm aan, op die enkelingen na die hun trein vrezen te missen.

Er hangt niet zelden emotie in de lucht. Mensen die ongeduldig wachten op een geliefde. Partners, ouders en kinderen die afscheid van elkaar nemen. Hippe vogels vol verwachting over het evenement dat ze gaan bezoeken. Moeders met volle boodschappentassen die met moeite hun kroost onder controle houden. Eenzame zielen die op weg lijken naar niets. En natuurlijk toeristen die hun gsm’s bovenhalen om hun verblijf op het station enige eeuwigheidswaarde te geven.

Decor voor straatfotografie

De fotografische kracht van Antwerpen-Centraal is dat je al het bovenstaande vindt in een oogverblindend decor. Er is het oude, kathedraal-achtige stationsgebouw, de rood geverfde overkapping, er zijn de moderne, op elkaar gestapelde perrons en er is de meestal halflege aanbouw die uitkomt bij het Kievitplein (officieel heet dat tegenwoordig Mediaplein, maar Kievitplein is toch veel mooier?). Daartussen tal van half verborgen hoekjes, trappen, roltrappen, een platform dat ik de rode kamer noem…

Je komt hier haast elk denkbare vorm van architectuur tegen. De lichtsituaties zijn nergens hetzelfde, wat je als fotograaf dwingt om steeds andere keuzes te maken. Er zijn reflecties die je beter leren kijken. Je kunt dicht op mensen gaan of veraf blijven. Al die elementen kan je een bijrol geven in je foto, of de hoofdrol laten spelen. Het is ook een van de weinige publiek toegankelijke plaatsen in Antwerpen met hoogteverschillen, waardoor je steeds een ander standpunt kunt kiezen.

Het station is bovendien een plek waar foto’s zowel in kleur als zwart-wit goed overkomen. Of je nu houdt van diep zwart en fel contrast, of van een vrolijke kleurenkermis, op het station kan je alle kanten op.

Workshops

Sinds 2018 geef ik regelmatig workshops straatfotografie op Antwerpen-Centraal. Wil je, in een kleine groep, de onvermoede schoonheid van het station leren kennen, nodig ik je graag uit om je hiervoor aan te melden.

Ik heb intussen duizenden foto’s gemaakt op de Middenstatie. Verspreid op deze site vind je er heel veel. Hieronder een bescheiden selectie van foto’s uit de periode mei-oktober 2021.