Straatfotografie wordt strandfotografie in Oostende. Een dagje naar het strand leverde een stapel foto’s op – waarvan een selectie beneden. Zo gaat dat. Amper op het strand geweest, feitelijk, en geen teen in het water gestoken, maar wel een paar kilometer langs de kust gewandeld en de ogen de kost gegeven.
De Belgische kust heeft mij nooit bijzonder enthousiast kunnen maken. Je vindt er brede, schone en aangename stranden, dat wel. In overvloed zelfs. Maar het was toch fraaier geweest als de duinen niet waren opgeofferd voor al die kilometers fantasieloze appartementsgebouwen en karakterloze vreettenten.
Toch kan zelfs een dagje Oostende mij op tijd en stond bekoren. Het is de geboorteplaats van Arno, de enige echte Belg die dit land rijk is. Naast de Rode Duivels natuurlijk. En ook de stad van James Ensor, een van België’s fijnste kunstenaars. Al zullen Vlaams-nationalistische zuurpruimen hem graag als een migrant van de tweede generatie brandmerken. Desondanks, wat zou België zijn zonder Oostende?
Maar het is toch vooral de zee die de stad maakt. En ik hou van de zee. Niet omdat een plons in het zilte water afkoeling geeft op een warme dag, maar vanwege de ruimte. De einder. De vage gedachte dat er meer is dan het tochtgat waarin je je dagen slijt. Haast even mooi: het strand. Vooral als er bijna niemand is. Eindeloos ver kunnen kijken en haast niets zien. Dat is toch prachtig.
Hemel, water en zand. Meer moet dat niet zijn. Helaas betekent dit wel vroeg opstaan, want na elf uur hebben de toeristen de macht overgenomen.
Koude streken
Ik mocht al eens in warme landen over een strand lopen. Ik heb er ook mijn lijf in het water gelegd. Me door de golven op de kust laten werpen. Dat was allemaal niet onaangenaam. Maar nergens is de zee zo vol van belofte als in de wat koudere streken. Waartoe ik, ondanks de temperaturen van 2018, vooralsnog België reken. Nederland heeft nog wel duinen, want daar ordenen ze hun ruimte met maniakale precisie. Wat zijn voordelen heeft. En Denemarken. Waar je met de auto zo over het strand de zee in kan rijden. En je het bijna doet, omdat het er zo aanlokkelijk mooi is.
De mooiste kust vond ik echter in Zweden, in de zuidelijke provincie Skåne. Wie ooit een Wallander-krimi zag, ving er allicht een glimp van op. Het is bijna vijf jaar geleden dat ik er op een warme najaarsdag – ja, zulke dagen heb je in Zweden – met mijn dochter een paar broodjes ging kopen in een buurtwinkel. In mijn ooghoek: een groen doorkijkje, een streepje wit strand, glinsterend water. En, afgewisseld met het zachte geruis van de zee, de stilte. Opnieuw dat niets, maar dan in geluid. Onhoorbaar in België of Nederland.
Daar lag ze. De wereld. En ik maak er deel van uit.
Jammer dat ik die ochtend geen camera bij me had. We doen het voorlopig met strandfotografie c.q. straatfotografie uit Oostende.