Ben ik een fotograaf? Ik maak foto’s, dat kan je wel zeggen. Maar maakt je dat een fotograaf? Iemand die poogt nauwgezet verslag te doen van een stukje werkelijkheid? Ik schep hoe langer hoe meer plezier in het scheppen van een eigen werkelijkheid. In schilderen met een camera. Ik kan het iedereen aanraden.
Vingerverven was mijn ding op de kleuterschool. Van alles wat we daar deden, was kliederen met kleur zowat het enige waar ik nu nog met warme gevoelens aan terugdenk. Thuis hadden we waterverf: een plastic doos met van elke kleur even veel als een 2-euromunt. Ik zie de druppels waterverf nog op het papier drijven. In mijn herinnering zijn die altijd paars. We hadden ook tubes plakkaatverf, maar daar was mijn moeder geen fan van.
Tof, al dat verven. Toch heb ik me na mijn kindertijd niet meer gewaagd aan schilderen. Althans, niet met een penseel of mijn eigen vingers. De belangstelling ebde weg. Als kind ontdek je steeds iets nieuws, en de uren en minuten die je in het een steekt, gaan automatisch ten koste van de tijd die je in het ander kan steken. In mijn tienerjaren slokte vooral muziek de aandacht op. Muziek raakt niet alleen je hart. Je maakt er ook vrienden mee, hoort ergens bij. En dat zoek je op die leeftijd. Schilderen doe je alleen. Het is niet sociaal.
Abstracte beelden
Maar alles komt terug. Ook je kindertijd. Door te experimenteren met straatfotografie heb ik de liefde voor ongewone, verwarrende, soms ronduit abstracte beelden herontdekt. Het moet niet altijd een treffend vormgegeven, dramatisch decisive moment uit het leven van een getormenteerde medeburger zijn. Pak gewoon iets uit je omgeving en maak er iets speciaals van. Ongeacht wat. Iets dat louter door vorm, kleur, licht, schaduw of samenspel met de omgeving een weg naar je hart zoekt. Of je hoofd. Niets zo spannend als het creëren van een nieuwe werkelijkheid in 16-bij-9-formaat. Speels en ongehinderd door de vraag of iets wel “kan” of “mag”.
Binnen mijn 16-bij-9 kan en mag alles. En dus duiken er, naast het meer reguliere straatfotografiewerk, steeds vaker rare platen op in mijn collectie waarmee ik zelf geen blijf weet. Zulke foto’s maken is moeilijker dan je denkt. En dat is goed. Een mens kan alleen groeien door buiten de lijnen te kleuren.
Nee, sociaal is die bezigheid niet, precies zoals met schilderen, en het is niet goed voor je score op Instagram, maar ik ben geen 18 meer. De noodzaak om ergens bij te willen horen, is vervaagd, en iedereen behagen kan toch niet. Schilderen met je camera kan je zelfs de vrijheid en de kennis geven die je nodig hebt om in andere situaties sociaal te zijn. Want als je regelmatig, ongedwongen als een kleuter, door de lens kijkt, ga je veel meer zien. Terug kind worden: probeer het ook eens.
De luxe van ouder worden en heel bewust en ongegeneerd gewoon je eigen ding doen, zonder je constant af te vragen wat anderen er van vinden. Heerlijk, toch?