Ik geloof niet zo in fotowedstrijden. Maar dit is wel leuk: bovenstaande plaat is genomineerd voor de zesde editie van het boek World Street Photography. Met dank aan de schutter.
Nice Shot, doopte ik de foto. Ik maakte hem in de zomer van 2018 in Brussel, nabij de Finance Tower waar de Belgische fiscus kwartier houdt. Een instelling die niet iedereen kan waarderen. Soms haalt iemand er een vuurwapen tevoorschijn, zo blijkt. Althans, mijn lekenogen dachten dat het kogelgaten waren die ik daar in een glazen afrastering tegenkwam.
Straatfotografie is observatie
Een studiofotograaf krijgt iets aangeboden en moet dat vormgeven. Een straatfotograaf moet een keuze maken uit een enorm aanbod aan, door anderen voorbereide situaties. De essentie van straatfotografie is dat je niks in scène zet. Je gebruikt wat een wildvreemde ongevraagd voor jou heeft geserveerd, en geeft er een eigen draai aan. Als een vorm van recycling.
Zonder degene die meende zijn wapen te moeten richten, was dit een foto van niks geweest. Ik had op deze plek waarschijnlijk niet eens een foto eh… geschoten, zonder die gaten. Waarmee opnieuw is bewezen dat observeren het belangrijkste is wat een straatfotograaf doet. Dat is ook het voornaamste ingrediënt van mijn fotowandelingen. Wat is interessant? Daar gaat het om. Al het andere – de camera, de belichting, de nabewerking – is ondergeschikt.
Fotoboek voor goed doel
World Street Photography is een boek waarvan de opbrengst naar liefdadigheidsorganisaties gaat, meestal in een ver land. Er verschenen al vijf edities. Voor de zesde editie zijn duizenden foto’s ingezonden door fotografen van over de hele wereld. Een curator maakte hieruit een keuze, waartoe Nice Shot behoort. Een groep andere curatoren komt in maart 2019 met een definitieve selectie voor de volgende uitgave van het boek.
Fotowedstrijd als business model
Ik doe zelden mee aan fotowedstrijden. Een rangorde aanbrengen in foto’s vind ik moeilijk. Straatfotografie is geen helder omlijnd genre, kunst is geen wiskunde en er zijn altijd persoonlijke voorkeuren waar je geen vat op hebt. Elke top-10 is dan arbitrair.
Bovendien krijg ik de indruk dat veel fotowedstrijden niet in de laatste plaats fungeren als inkomstenbron voor de organisatoren. Dat geldt vooral voor fotowedstrijden op Internet. Dan doen er duizenden fotografen mee die allemaal 10, 20 of 50 euro betalen om foto’s te mogen inzenden en krijgt de winnaar een geldprijs van 1000 euro en een plek op een expositie in een meer of minder obscuur oord. Het is een leuk business model.
Maar soms, zoals voor World Street Photography, maak ik een uitzondering. De enige die beter wordt van de verkoop van het boek is een goed doel. Nou ja, dat hoop ik toch.