Future vintage, heet een plaat van de jammerlijk door ziekte getroffen chanteur de charme Arno. Ik dacht eraan toen ik deze foto maakte. In Brussel, niet toevallig de stad waar Arno – in gezonde doen – tot het straatmeubilair behoort.
Ik publiceer ze niet vaak, maar maak ze wel geregeld: straatfoto’s zonder mensen. Hoewel, deze foto is een tussenvorm, voor zover dat kan. Want er zat wel iemand vast aan de objecten die je ziet. Had ik een halve seconde eerder afgedrukt, zou er een gezicht in beeld zijn geweest. Maar the decisive moment kwam later, meende ik.
Soms wint straatfotografie aan kracht als er géén mens op staat. Waarom? Mensen kijken naar mensen. En dus trekt een gezicht vanzelf de aandacht. Maar als fotograaf kan je in een foto soms andere dingen even belangrijk vinden, of zelfs belangrijker. En dan moet je die mens durven loslaten.
Dat was hier het geval. Ik maakte de foto in een metrostation. In Antwerpen zijn de stations van de ondergrondse vooral functioneel, in Brussel is geprobeerd om ze ook visueel aantrekkelijk te maken, met een ratjetoe aan architectonische variaties, een heel resem kunstwerken en veel kleur.
De meeste van die stations zijn een product van de jaren zeventig en ik geef toe, dat zie je. Maar dat vind ik niet erg. Ik ben in die jaren opgegroeid en hoewel ik het oranje, bruin en rood van toen lang verfoeide, ben ik er tegenwoordig een beetje verliefd op. De leeftijd, zeker?
Dus trok ik laatst een dag lang door de Brusselse metrotunnels, geregeld uitstappend en fotograferend. Totdat een security-meneer mij sommeerde te stoppen. Fotograferen in de metro is verboden, wist hij me te vertellen. Een beetje raar wel dan dat de Brusselse toeristische dienst het metronet overal promoot als bezienswaardigheid. Stel je voor dat dit de norm wordt. “Ja, dat is de Eiffeltoren, maar waag het niet om hem op de foto te zetten.”
Terug naar het metrostation. Het ging me erom de kunststof wandbekleding vast te leggen, met haar hypnotiserende kleuren en vuile vegen. Die wand straalde dat typische jarenzeventiggevoel uit. Een tikkeltje futuristisch en toch zwaar achterhaald. Future vintage, indeed. Een combinatie die ik tamelijk onweerstaanbaar vind, en tegelijk een mooie metafoor voor Brussel als geheel. Nergens in België word je immers met zo veel stijlfiguren gebombardeerd als in de hoofdstad.
Het verlopen karakter van de metrogang werd nog eens benadrukt door de klodders graffiti op het glas waarachter de brandspuit hing. Op dat glas zat een sticker met een afbeelding van een brandblusser. Waarschijnlijk een geheugensteuntje voor de dag dat er zo veel graffiti tegenaan zit dat je de spuit zelf niet meer ziet. De rechte lijnen zorgden voor een strenge opdeling in kleurvakken, en werden mooi aangevuld door de rondingen op de vloer en de bollekes van het behang. Alles is geometrie.
Maar helemaal zonder spoor van leven vond ik het toch net niet spannend genoeg. Want hey, dit is wel België’s enige echte metropool. En ergens ontbrak er ook een kleur. Een klets blauw bijvoorbeeld.
Gelukkig zijn er nog zekerheden in het leven. Er komt altijd een moment waarop er iemand passeert met een IKEA-zak.
Mooie plaat weer Marc. En ach in de nieuwe Noord Zuid lijn van Amsterdam hebben ze de stations ook mooi gemaakt, hier en daar met mooie kunst…. maarre waag het niet te fotograferen want dan krijg je van de veiligheidsmannen en vrouwen een boete. Alsof het staatsgeheim is, we zijn allemaal een beetje doorgeschoten ook op dit vlak denk ik , weet ik eigenlijk wel zeker
Is me de laatste maanden helaas ook al een paar keer gebeurd dat ik vriendelijk doch kordaat word verzocht op te hoepelen tijdens het fotograferen. Een beetje hypocriet vind ik want tegelijkertijd kan je op de officiële pagina van de lijn lezen om foto’s te taggen met #delijn zodat deze kan gerepost worden. Enfin, maakt niet uit. De rebel in mij keert 5 minuten later gewoon terug naar dezelfde plaats…..