Ik heb een fotozine uit. Het heet Green. Het bundelt bijna zestig foto’s in stemmig zwart-wit en sepia, die ik tussen mei 2021 en mei 2022 maakte in stadsparken en natuurgebieden. Niet iets wat velen straatfotografie zullen noemen, maar wie mijn straatfoto’s kent zal ongetwijfeld overeenkomsten ontdekken. De sfeer is donker en dromerig, de stijl kan fotografiehistorici aan het picturalisme doen denken.
Voor wie het begrip niet kent: een fotozine is een fotoboek in een beperkte oplage, meestal met foto’s rond een thema, uitgevoerd in een vorm die op een tijdschrift lijkt. In het geval van Green moet je dan wel denken aan een luxueus tijdschrift, met een stevige paperback cover en mat 70-gramspapier van hoge kwaliteit.
Het misstaat niet in een boekenkast. En anders dan al die onhandig logge hardcover-kunstboeken kan je Green ook in bed bekijken. De titel mag zowel in het Nederlands als Engels worden uitgesproken.
De oplage is beperkt tot 100 exemplaren.
Groen in plaats van steen
De inhoud van Green wijkt af van wat ik normaal op deze website laat zien. Meestal fotografeer ik tussen stenen en beton. Maar ik hou van de natuur. Er zijn jaren in mijn leven geweest dat ik amper in steden kwam, en elke dag in het bos. Een mens voelt zich vanzelf rustiger tussen de bomen: daar is wetenschappelijk bewijs voor.
Dat ik de laatste jaren straatfotografie beoefen, ligt deels aan het feit dat ik woon waar ik woon. Maar waar ik straatfotografie het liefst in kleur zie, vind ik foto’s van landschappen het mooist in zwart-wit. Waarom? Volgens mij ligt het aan de kleur groen. Op een straatfoto kan ik een streep groen wel verdragen, maar op een landschapsfoto wordt het me gauw te dominant.
Camera met oliefilter
In het voorjaar van 2021 trok ik naar Park Den Brandt in Antwerpen om een aantal zwart-witfoto’s te maken van groen. Ik wilde ook zien of ik die foto’s een dromerig, onwerkelijk effect kon geven, om stilte en eenzaamheid te benadrukken, twee fenomenen die ik met natuur associeer. In mijn straatfotografie gebruik ik voor zulke effecten vaak texturen, van glas, plastic of textiel. Omdat je in de natuur normaal zulke materialen niet vindt, zette ik een filter op mijn lens die ik had ingesmeerd met olijfolie. Het werd een oefening in schilderen met licht.
Sinds die eerste dag in Park Den Brandt zoek ik geregeld stedelijk en voorstedelijk groen op. Vaak gewapend met een camera voorzien van een filter met een dun en gemakkelijk te veranderen laagje olijfolie, maar niet altijd. Ook meervoudige belichting, bewuste camerabewegingen (intentional camera movement zoals de Engelsen deze techniek noemen) en spelen met contrast, sluitertijd, manuele scherpstelling en een toefje sepia pas ik toe om te krijgen wat ik wil.
Ik streef naar beelden die iets tijdloos uitstralen, of misschien ook wel iets ouds. In elk geval een beeld dat de alledaagsheid ontstijgt.
Toevallige uitgave
Green is bijna een toevalligheid. Ik wilde eens zien hoe deze foto’s afgedrukt overkwamen. Maar afzonderlijke prints bewaren is niet mijn sterkste kant: ik ben op dat punt een hopeloze sloddervos. Dus besloot ik deze reeks foto’s in een boekvorm te steken, aangezien ze toch al een eenheid vormden. Het was ook een oefening in darling killing: van de eerste selectie van 150 in aanmerking komende beelden, bleef er iets meer dan een derde over.
De proefdruk beviel zo goed dat ik besloot het boek uit te geven. Nou ja, we noemen het een fotozine.
Een exemplaar van Green (64 pagina’s, paperback, 20 x 25 cm) kost 18 euro, exclusief verzendkosten. Bestellen kan hier op mijn persoonlijke website. Daar vind je ook enkele voorbeelden van de inhoud. Alle foto’s uit het boek zijn op aanvraag ook als art print of poster te verkrijgen.