Ik ben een groot liefhebber van simplisme. Van minimalisme. Strak, helder, no nonsense. Maar ik hou even zeer van scherpe randen, verloren controle, oude rommel en wanorde. In mijn omgeving word ik op mijn wenken bediend.
Antwerpen, aan wier rand zich mijn woning bevindt, is eigenlijk meer een bouwput dan een stad. Er is altijd wel een project dat deze stenenhoop aan de Schelde ontwricht. Nu zijn het de Leien, de verkeersas van het centrum, die al een hele tijd open liggen. Precies in het drukste deel van de stad. Het ondergrondse tramstation (“premetro” in sinjoorspeak) Opera wordt vernieuwd en ook bovengronds verandert er van alles. Tegelijkertijd wordt de naburige Antwerp Tower, een kantoortoren zo lelijk dat ik hem sympathiek vind, flink gerenoveerd. De projectontwikkelaar dreigt met iets dat mooi wordt.
Station Opera zou najaar 2018 klaar zijn, maar intussen is duidelijk dat het nog wel een jaartje langer duurt. Planningen zijn er in Antwerpen immers om te overschrijden. Bij gebrek aan alternatieve verkeersroutes komt al twee jaar niemand ergens vooruit, maar tot volksopstanden leidt dat niet. De laatste keer dat er in België een opstand was, leidde het tot de geboorte van dit land. Dat wil je geen tweede keer meemaken.
Een plek vol obstakels
De stedelijke bouwput heeft voordelen. Geen lelijke wagens die je foto’s verknallen. Geen gepoetste trottoirs en gemillimeterde groene bermen. Maar gewoon het leven zoals het is: een chaos. Hekken, verkeersborden, modderige kuilen, achtergelaten bouwmaterialen en vrolijk ronddartelende ratten.
Een straatfotograaf die een rommelige plaat wil maken, met mensen op een plek vol obstakels, kan hier zijn hart ophalen. Zeker als de zonsondergang een woordje mee spreekt, en de schaduw zich gewillig toont. In kleur, want het moet niet te strak en minimalistisch zijn.