Ik fotografeer normaal nooit straatmuzikanten. Maar dit was geen normale situatie. Ergens in de zomer van 2017 wandelde ik tussen de borden, pannen en afgedragen jassen op het Vossenplein in Brussel toen ik een man hoorde roepen die, aan zijn stem te horen, de whiskey graag met zware tabak afwisselde. Het is ‘s zomers altijd druk op de rommelmarkt in de Marollen maar toch slaagde hij erin om met zijn brulboei boven iedereen uit te komen.
Ik keek in de richting van het verbale geweld en zag een oudere kerel met een fout zijden pak, een donkere bril en een tronie die Quentin Tarantino een hoofdrol in Pulp Fiction had gegeven. Naast hem de al even duistere kerel met wie hij het aan de stok had. Het waren straatmuzikanten, te oordelen aan de instrumenten, maar ik dacht aan de Bende van Nijvel. Die meedogenloze moordenaarsbende uit de jaren tachtig had immers wat met het Vossenplein. Althans, volgens de overlevering kenden enkele hoofdverdachten de omgeving minstens zo goed als hun moeder.
De brulboei gromde nog een paar maal vervaarlijk en ging toen op de contrabas zitten. Ik twijfelde even. Moest ik ze wel fotograferen? Zouden ze me de kliniek in slaan als ze mijn camera zagen? Of erger nog, een riot gun bovenhalen? Straatfotografie is nooit zonder risico. Maar als er veel volk om je heen is, voel je je iets veiliger, dus toch maar afgedrukt. Twee bezonnebrilde blikken in de lens. De Bende van Nijvel ontmaskerd.